Vissen en emotie



Mount Cook National Park

Afgelopen weekend zijn we in Twizel, Mt. Cook National Park geweest. Daar liggen een paar meren bij elkaar die verbonden zijn met kanalen die door krachtcentrales stromen. In die kanalen schijnt vis te zwemmen die goed en veelvoudig gevangen schijnt te worden. Het gaat om forel en zalm in grote maten. Dus, koelbox in de auto met daarin alle vries elementen die we hebben, de hengels met de juiste lures. Een lure is een blinker, lokaas, verlokking en meetronen als je het vertaald. Ogen gaan glunderen als je mensen verteld waar je heen gaat en je wordt bestookt met adviezen over de beste vis plek en technieken.Het is een vissers paradijs dus. Al rijdende door het landschap komt er maar 1 gedachte bij me op " er is hier erg veel niets". Bergen met dor gras, Mount Cook met sneeuw, vlakke valleien. Leegte, ruimte en het geeft mij een nietig gevoel. We zetten de auto aan de kant van het kanaal en sluiten aan in de rij. We zijn niet de enige die voor het vangen van forel en zalm gaan! Aan de overkant zitten bassins in het water waarin zalm gekweekt wordt. De zalmen zie je springen als ze gevoerd worden. In het kanaal zelf zien we ook beste zalmen springen. Ik sta heerlijk aan de waterkant en kijk trots naar links, mijn 3 mannen staan te hengelen vol overtuiging! Zelf heb ik nog nooit een vis aan de haak gevoeld. Ik betrap mezelf erop dat ik stiekem sta te genieten van de omgeving. Het vele niets moet dus op je inwerken, de rust, het springen van de zalmen, het gespetter van het water. En dan denk ik dat ik vast zit met mijn haak en geef een ruk aan mijn hengel. Nee maar, ik heb beet! Er zit een vis aan mijn haak. Help wat nu!? Het is een sterk tegenwerkende vis, maakt niet uit kalm blijven en binnenhalen. Jilles kwam aanrennen met het visnet en de mededeling dat hij graag de vis binnen wilde halen. Eh, nee mama doet dit even zelf! Misschien niet zo aardig gezegt maar het oergevoel kwam even boven! Het beest kwam in zicht en het was groot! Volgens Jilles wel een meter. Volgens mij ruim de helft minder maar inderdaad groot. Super blij en hard werkend haal ik de vis naar de kant. Een zalm, ik kreeg al een recept in mijn hoofd. Nog anderhalve meter en dan had ik hem dichtbij om hem in het net te scheppen. Waar blijft dat net toch! En toen gebeurde het aller ergste, de lijn brak! Ik kon wel janken! En het beest heeft ook nog mijn lure meegenomen. Ontroostbaar, teleurgesteld en ontdaan was ik. Niemand zei iets. Na 5 minuten vroeg Herman voorzichtig of het met mij ging. Nee natuurlijk niet! Vol overgave ging ik er weer tegenaan. De omgeving deed er niet meer toe ik wil een vis op de kant! Jawel, even later weer beet! Weer een zalm! Helaas was deze te klein en moest weer terug het water in. De vissen moeten minimaal 30 centimeter zijn. Het tijdstip van vertrek naderde. We hebben bij de zalmkwekerij een zalm gekocht die kleiner was dan die ik bijna op de kant had. We hebben hier $35,00 voor betaald! Ik ben vast besloten om hier terug te komen en wel met zalmen naar huis te gaan en dan bedoel ik niet de gekochte natuurlijk!

Boven en onder zalmkwekerij

Veel van niets...

Laatste werkdag, nieuw kantoor

Gisteren was m'n laatste werkdag. Officieel werk ik tot vrijdag a.s. maar ik maak m'n 4 gespaarde vakantiedagen op. De vele reactie's op m'n vorige bericht via het blog, email en zelfs telefoon doen ons goed. Ons visum is niet in gevaar maar omdat we nog geen twee jaar in het land zijn kunnen we geen gebruik maken van sociale voorzieningen. Ik krijg wat loon mee bij m'n vertrek en ondertussen moet ik gewoon weer een inkomen zien te vinden. Als ik jullie reacties allemaal lees hebben jullie daar alle vertrouwen in.

Vanaf nu kan ik me volledig richten op het zoeken naar een passende nieuwe baan en doe dat vanuit het mooiste hoek kantoor van Dunedin. Met filterkoffie in plaats van oploskoffie, uitzicht over de oceaan in plaats van een werkplaats en op strand slippers in plaats van schoenen met stalen neuzen. Een goed begin.

m'n nieuwe hoek kantoor

Groeten, Herman

Baan kwijt

Gistermiddag heb ik te horen gekregen dat ik mijn baan kwijtraak. Het bedrijf waar ik werk is per 30 april a.s. verkocht en de nieuwe eigenaars hebben mijn eenmansafdeling niet nodig in hun nieuwe organisatie. Ze hebben de huidige eigenaar verzocht mij te ontslaan voordat de overname in gaat. Ik sta per 27 april a.s. op straat en wordt betaald tot begin mei. Helaas moet ik wel m'n oude mitsubishi inleveren.
In princiepe wordt iedereen ontslagen en meteen weer aangenomen bij deze overname. Dit geld niet voor het management, de oude eigenaar en ik. Deze functies worden door de nieuwe eigenaren anders ingevuld. Het is allemaal nog vers dus ik moet maar eens nadenken wat ik nu ga doen.

We hebben geen spijt van ons avontuur naar NZ er komt alleen een nieuw hoofdstuk bij welke we niet zelf geplanned hadden. Dunedin en Otago zijn prachtig, komend weekend gaan we nog lekker een weekendje weg en vieren we Jilles z'n verjaardag, er is nu nog inkomen.

Later meer......


Herman

Paasweekend

Vorig weekend was het Pasen en dat betekend hier vier dagen vrij. Het valt tevens samen met het einde van het eerste schooltermijn dus alles met elkaar lijkt het wel weer op een complete lange vakantie. Daar kwamen wij achter toen wij nog een huisje wilden huren voor het Paasweekend in Twizel bij Mount Cook, alles vol. Oké, dan gaan we een beetje verder zoeken, ook alles vol. Kortom veel New Zealanders nemen een uitgebreide " Easternbreak". Iets om te onthouden voor volgend jaar.

We bleven dus thuis met Pasen. De laatste werkdag voor mij was donderdag want Goede Vrijdag is hier een vrije dag en hoort in het rijtje thuis van 1e kerstdag en 1e paasdag. De winkels in de stad zijn dicht zelfs de supermarkten die normaal gesproken altijd wel open zijn, zijn dicht. Vervolgens gaan ze voor de zaterdag weer open om op 1e paasdag weer dicht te gaan. Tweede paasdag is alles weer open. Als ik de kalender verder moet geloven dan kennen ze hier geen Hemelvaart en Pinksteren.
Vanaf Februari hebben we al goed weer en op goede vrijdag was dat niet anders. De zon scheen, de wolken gingen weg dus een prima dag op naar de top van Flafstaff Hill te wandelen via de pineapple track. Het pad loopt achter de stad langs en geeft mooie uitzichten over de gehele stad Dunedin. Halverwege de klim ging de zon weg maar gelukkig bleef de temperatuur goed.

nog drie kwartier naar de top

we zijn er, eten, drinken en weer terug

Op 2e paasdag zijn we naar een favoriet kustplaatje van ons geweest, Moeraki. Onderweg daar naar toe hebben we een stop gemaakt Shagpoint, een natuurreservaat voor pinguins en zeeleeuwen. De hond mag er niet komen. Tijdens ons rondje lopen langs de kust geen pinguïn gezien maar het lag vol met zeeleeuwen. Groot en lui op land maar klein en erg wendbaar in het water.


hoe langer je kijkt, hoe meer je er ziet

Moeraki is een klein vissersplaatsje met bijna alle huisjes gericht naar het haventje. Er is nog wel wat beroeps visserij maar zeker op 2e paasdag zijn het hoofdzakelijk particulieren die met hun 7 tot 9mtr boten op de oceaan aan het vissen gaan. Ze vissen hoofdzakelijk op Blue Cod, een vis die hier veel voor de kust aanwezig is en een vis die bij het traditionele gerecht van " Fish and Chips"  wordt gegeten. Wat ik er van begrijp is het vangen van Blue Cod te vergelijken met het vissen op Makreel in de Noordzee. Boven een school, is het binnenhalen, binnenhalen en nog eens binnenhalen.
Op de terugweg zijn we van de snelweg afgegaan en hebben we de oude kustweg van Waikouaiti naar Dunedin genomen. We kwamen langs Karitane, een klein kustplaatje bij de Waikouaiti River monding en waren verrast door de prachtige omgeving compleet anders dan ons eigen dagelijkse uitzicht en maar een half uurtje rijden van ons huis. Het werd hoog water en de stroming in de smalle riviermonding leek wel de kraan van ons bad. Aan de kant werd weer gevist op Blue Cod. Dit wil ik nu ook wel eens proberen. Ik vis alleen nog maar in de rivieren en meren op zalm en forel. Tijd voor Blue Cod en het liefst natuurlijk van een boot op de oceaan.

Er is echter nog iets om te onthouden voor volgend jaar Pasen. De boeren hebben heel veel last van konijnen. Die hebben hier geen natuurlijke vijanden en er zijn er dus veel. In Wanaka, Central Otago, houden ze daarom met elke Pasen een " Easter Bunny Shoot Out". Van 12 uur 's middags tot 12 uur 's middags in 24 uur zoveel mogelijk Bunny's schieten. Diegene met de meeste geschoten konijnen heeft de eeuwige room en z'n vriezer vol.
Ik hou het in m'n achterhoofd voor volgend jaar....

Groeten

Herman