Alweer 1 jaar

Het is alweer een jaar geleden dat wij in Dunedin zijn aangekomen en ons leven een andere wending hebben gegeven. En er is geen (grijze) haar op m'n hoofd die daar spijt van heeft. Wat een fantastisch jaar is het geweest waarin een heleboel zaken goed zijn gegaan, waarin enkele zaken compleet fout zijn gegaan maar vooral wat een enorm fijne gezinstijd. Heerlijk om daar het afgelopen jaar een veel meer aanwezige onderdeel van te zijn.

Emigreren is voor veel mensen iets van heel lang geleden,vroeger en niet iedereen begrijpt waarom je zoiets doet. " je hebt het hier toch goed wat moet je daar nou doen?". Er is echter zoveel meer en emigreren is niet iets van het verleden en de beweegreden om zoiets te doen al helemaal niet meer. Marcella heeft er een mooi stukje over geschreven op dit blog en veel warme reacties gehad.

Veel contacten met familie en vrienden zijn nog net zo warm als dat ze waren zoniet warmer geworden en nieuwe vrienden zijn er bij gekomen. Vrienden die ons kwamen opzoeken en vrienden die nog sparen omdat ze willen zien en ervaren waar wij nu wonen.

Dunedin, een stad waar we gingen wonen omdat ik er een baan had en waar we nu eigenlijk niet meer weg willen. Laat ik maar zeggen dat we ons het beste voelen " als we de kerktoren maar zien".
Jilles vond in het begin dat iedereen maar Nederlands moest praten op school nu verteld hij in het Engels wat ze op school gedaan hebben. Thijs verheugt zich op de highschool volgend school jaar. Een jongensschool met 800 jongens in uniform. Op de voorlichting avond enkele weken geleden had ik echt het idee dat ik in een BBC programma zat. " Building man for live" is het credo en dat gaat dan 5 jaar lang van 9 uur 's morgens tot 3 uur 's middags. Theorie, praktijk, trips en sport. Ik ben benieuwd.

En dat is hoe we er nog steeds in staan. We zijn nog steeds erg benieuwd naar wat er op ons pad komt en er is nog steeds een heleboel te ontdekken. De winter is over, alleen juni was echt koud, de korte broek is al aan geweest en de lijst van activiteiten is lang. We houden jullie op de hoogte.

groeten

Herman

Olympische spelen, Edgar Centrum Dunedin

Op de scholen van de jongens wordt veel tijd besteed aan de olympische spelen. Bij Thijs op school vonden ze het tijd om de daad bij het woord te voegen. Afgelopen woensdag was het zo ver. Ouders waren uitgenodigd om aan te moedigen van 11:30u tot 12:30u in het Edgar Centrum.

Dit sport centrum was vroeger een opslag loods voor de wol van de schapen. Door de jaren heen maken de schapen plaats voor koeien en is de loods overbodig. Echter met enorme financiële middelen van meneer Edgar en de gemeente Dunedin is het omgevormd tot een sport en evenementen centrum. De grootste van het zuidelijk halfrond. Er liggen dus gewoon 21 tennisbanen in, kleedkamers, kantine, zalen, etc.. Groot genoeg voor de leerlingen van Bathgate Park School om 10 Olympische spelen in groepsverband uit te oefenen.

Wij waren een van de weinige ouders die ( alle tijd ) hebben om Thijs aan te moedigen. Vol trots droeg ik mijn oranje hoed al vonden zoon lief en man lief het minder geslaagd! Jammer dan. De foto's geven een kleine indruk van " de Spelen".

Bunny shooting (2)

In het vorige bericht over het jagen op konijnen heb ik omschreven hoe we te werk gaan. Echter in het filmpje hieronder op youtube kan het allemaal zien. Het filmpje is afgelopen zaterdag gemaakt door Howard de eigenaar van de hond. Hij gebruikt het voor training van de hond i.v.m. wedstrijden. Maar voor ons kan je mooi zien hoe het landschap eruit ziet en hoe we te werk gaan. Ik ben " co starring" in de blauwe jas met de oranje rugzak aan de linkerkant van het scherm. Het konijn springt ongeveer drie meter voor me neus tussen de rotsen vandaan en wordt door m'n medejager Ludwig geraakt. Het beste zie je het in de slow motion. Veel kijk plezier.

 http://www.youtube.com/watch?v=EhgtddYujUY&feature=plcp

Groeten

Herman

bunny shooting

Regelmatig kom ik in de lokale vis- en jacht winkel om wat spullen te kopen voor het vissen. De manager, Howard, kent mijn gezicht en maakt meestal even een praatje. Dit keer kwam het gesprek op konijnen schieten, het barst hier van de konijnen en de meeste boeren zijn ze liever kwijt dan rijk. Toen ik hem vertelde dat het wel heel lang geleden was, zo ongeveer 30 jaar in de duinen van Vlieland, nodigde hij mij uit om op een zaterdagmiddag een keer mee te gaan. Dat leek mij wel wat dus meteen een afspraak gemaakt.

Afgelopen zaterdagmiddag vertrokken we met drie man en twee honden om konijnen te jagen. "Bunny shooting" noemen ze dat hier. We gingen jagen op het terrein van een grote boerderij, station, in de heuvels voor Middelmarch in Otago. Deze boerderij heeft heel veel grasland voor z'n 4500 schapen en ik weet niet hoeveel koeien. We hebben een rondje gelopen van 3,5 uur en hebben misschien net de helft gehad. Alhoewel het een soort grasland is, de onderkant is rots en in de laagste delen van het land lopen kleine stroompjes en beekjes. Het is absoluut geen vlak weiland.

Als toeschouwer liep ik achter een van de schutters. De hond werkte op handgebaren en fluittonen het terrein af tussen de schutters in. Op deze manier jaagde de hond de konijnen uit hun schuilplaats en konden ze geschoten worden door de schutters. Dit moest echter wel snel gebeuren en altijd in de loop van het konijn. Dat dit niet eenvoudig was bleek toen ik het 2e deel van de jacht een jachtgeweer in m'n handen kreeg en het zelf mocht proberen.

En dit is het gedeelte van de jacht wat echt geweldig was. Je loopt met een dubble loops jachtgeweer van 3kg over ongelijk ruw terrein en kijkt alleen maar naar de drijfhond. Je weet dat er een konijn zit maar weet niet waar hij tevoorschijn zal komen en dan....zoef daar gaat ie. In een beweging het geweer aan je schouder, de safepin er af en de trekker overhalen. Geweldig. Vervolgens zie je de schot hagel tegen de rosten ketsen en weet je dat je gemist hebt. Maar.........na nog twee keer missen was het de vierde keer raak, yes!
My first bunny!

Ik had een prachtige zaterdagmiddag, heb zondag de konijnen gevild en ben op internet wezen kijken naar jachtgeweren, type, prijs, gewicht,model.....
Marcella is alleen nog niet overtuigd, maar dat komt wel als ze vanavond het eerste van twee konijntjes heeft gegeten met gestoofde rode peertjes.

Jilles heeft er nu al zin in

Groeten

Herman