Weekend Christchurch

We konden twee nachten blijven slapen bij onze vriendin Claire en haar twee zonen. Claire is weer terug verhuisd naar Christchurch vanuit Dunedin. Ze kon niet alles meenemen en heeft het een en ander in onze garage achtergelaten. En we wilden zien met eigen ogen wat een aardbeving kan aanrichten en misschien wel een ervaren. Dus het werd een weekendje weg naar earthquake city! We zijn om 16:30u gaan rijden en zijn er om 21:30u aangekomen. De stemming zat er goed in en in het schemerlicht arriveerden we in CHch. De stad is drie keer groter dan Dunedin dus we waren er nog niet. Hoe meer we naar de wijk Sumner reden hoe meer schade we zagen. Hout waar ramen horen te zitten, grote scheuren in muren, hekken met daarachter een berg beton. We vervolgden de weg welke al hobbeliger werd. Ook stonden er zeecontainers gestapeld om eventuele vallende rotsen op te vangen. Het werd indrukwekkend stil in de auto.... Claire stond ons met een groot welkom op te wachten. Haar zonen waren nog bij hun vader. Gezellig babbelen op de bank, de jongens aan het spelen. Toen was er een aardbeving, een 4.0. De bank schudde en het hele huis ging heen en weer voor een paar seconden... Het is met niets te vergelijken en moeilijk te omschrijven. Thijs en Jilles hadden een zenuwachtige lach op hun gezicht. Oké leuk maar zo is genoeg. Dus wat moeten we doen, als we kunnen onder een tafel gaan zitten en wachten tot het over is.

En dan nu naar bed. Jilles vroeg nog even hoe het moest als er een "erge" was omdat hij s'nachts slaapt. Met de belofte dat ik hem dan wakker zou maken is hij als een roosje gaan slapen. De volgende twee dagen hebben we nog wat lichte naschokken gevoeld. Bij daglicht zie je de schade pas goed. Sumner is een mooie en gezellige wijk met een vlak deel en een heuvel deel waar heel veel huizen rood gestickerd zijn. Dit houdt in onbewoonbaar en word dus gesloopt. Er zijn gewoon hele stukken rots/heuvel naar beneden gegleden. Op de rand staat dan een huis met 3 muren en door de wind wapperende gordijnen. De weg is een en al hobbel en sommige stukken zijn afgesloten. Her en der is al het een en ander gesloopt. Het geeft een raar gevoel. Triest eigenlijk omdat het ook prachtige huizen zijn met mooie ornamenten. Het erge is vooral dat het een langdurig proces is. Voor veel mensen is er nog onduidelijkheid over hun huis en grond. Zoals het koophuis van Claire. Haar huis heeft alleen cosmetische schade dus groen gestickerd maar de grond is wit gestickerd. Dit houd in dat men niet weet wat te doen..... De cosmetische schade is dat de ramen gesprongen zijn en er houten platen in zitten, aluminium kozijnen die bol staan of gescheurd zijn, keukenkasten die van de muur getrild zijn, scheuren in muren.Psychisch en financieel raken de mensen gestrest en dan houden de naschokken ook nog niet op. De teller staat inmiddels op 9000. Er is een website waar de schokken op bijgehouden worden www.christchurchquakemap.co.nz Kortom vrij uitzichtloos, tijdrovend en een financiële aderlating.... Er wordt gerepareerd, het riool is weer in gebruik, de portocabins zijn net uit het straat beeld verdwenen, en zwemmen in zee nog maar even niet. Een stukje verderop maar waar geen riool problemen zijn. Veel mensen zijn weg gegaan naar onder andere Australië. Sommige mensen hadden hun huisraad in een container op de Rena.... Andere mensen hebben zich herplaatst in het land. Toch is er een harde kern die blijft en wil gaan opbouwen. Het is prettig dat wij gewoon naar huis kunnen gaan en verder kunnen met de waan van de dag.